Toen ik in januari afstudeerde, weerklonk het lied ‘Goliath’ van Laleh toen we de kerk binnen wandelden. Als we op dat moment hadden geweten hoe goed dit lied ons werk tijdens deze pandemie zou belichamen, zouden velen van ons geïntimideerd geweest zijn. In februari werkte ik mijn eerste dag als verpleegkundige in de infectiekliniek van mijn keuze. Natuurlijk had ik niet kunnen vermoeden dat mijn werk in die eerste maanden zo snel zou wijzigen van het behandelen van traditionele infectiepatiënten naar deel uitmaken van een eerstelijnsafdeling met covid-19 besmette patiënten. Als pas afgestudeerde verpleegkundige krijg je een introductie op de afdeling door een ervaren verpleegkundige. Op het einde van mijn introductie begon covid-19 zich plots te verspreiden, in het bijzonder in Stockholm. Kort nadat ik zonder supervisor aan de slag ging, lag de hele afdeling vol covid-19 patiënten.
Het ging allemaal ongelooflijk snel. Iedereen stond met de handen in het haar en niemand had een oplossing. Sinds die dag, werd angst en het dragen van volledige beschermingsuitrusting het nieuwe normaal. Er heerstte bezorgdheid over het feit dat we niet voldoende zouden kunnen doen, maar ook over veranderingen in procedures en richtlijnen rond beschermend materiaal. Keuzes maken is niets nieuw in de gezondheidszorg. Ook keuzes moeten maken tussen patiënten die in principe er in principe even slecht aan toe zijn, is niet nieuw. Maar het doet nog steeds evenveel pijn om een patiënt achter te moeten laten die bang is en naar lucht hapt, om naar de volgende patiënt te rennen die net zo bang is door zijn kortademigheid. Tijdens de opleiding was er veel aandacht voor hoe je als verpleegkundige op de beste manier pijn kan verlichten, kan genezen en kan troosten. Die theorie die we leerden heeft nauwelijks tijd gehad om realiteit te worden. Het voelt zo vreemd aan om bij een bange, palliatieve patiënt te komen, volledig gehuld in beschermende kledij en niet in staat zijn om zijn hand vast te nemen of huidcontact te maken. Bovendien is het erg moeilijk om empathie te tonen en ervoor te zorgen dat die persoon zich veilig voelt, terwijl je beschermende kledij draagt. Vaak zijn de covid-19 patiënten erg ziek en de meerderheid is oud en heeft gehoorproblemen.
Op dat moment wordt communicatie veel moeilijker en heb ik manieren moeten zoeken om tot iemand door te dringen. Met mijn ogen bijvoorbeeld, die op een heel andere manier gingen bewegen, omdat dat het enige was dat je kon zien door de beschermingsuitrusting. Ook de uitzonderlijke situatie voor de families en de moeilijke omstandigheden waarin ze zich bevonden was een serieuze uitdaging. Omdat veel patiënten niet konden communiceren, waren wij als zorgverleners de enige connectie tussen de familie en de patiënt. Dit had natuurlijk ook te maken met het verbod op bezoek. Dat zorgde voor nog meer lijden en de patiënt voelde zich nog meer alleen. Gezondheidsgerelateerde ethische en morele waarden hebben echt hun tol geëist. Hoewel het een zeer moeilijke start was als verpleegkundige, was het natuurlijk ook zeer leerrijk. Ik kan niet dankbaar genoeg zijn voor hoe goed ik werd behandeld, door patiënten, familieleden maar ook door de beste collega’s. Het is dankzij hen dat ik in staat ben om Goliath te bestrijden.