HUMANS OF MEDPEOPLE

Barbro – Dokter

Mijn vader was cineast en maakte een heleboel films, onder meer over vluchtelingen in Algerije en Hongkong. Hierdoor raakte ik als kind geïnteresseerd in andere nationaliteiten. Toen ik jong was had ik niet zoveel zelfvertrouwen. Ik voelde me vaak lelijk, dik en had sproeten, waardoor ik dacht dat niemand me zou willen. Ik ging echter graag naar school en dus dacht ik: “Als ik dokter word, zal niemand het vreemd vinden dat ik niet getrouwd ben”. Ik werd dokter, maar trouwde ook. Vandaag heb ik een man en drie kinderen en ben ik waarschijnlijk de dokter die het meest reist in het leger. 

Dat ik in het leger terecht kwam, was dankzij een familielid die een sportduikdiploma wilde halen en me om een gezondheidscertificaat vroeg. Ik nam contact op met een arts die gespecialiseerd was in duiken om meer te weten te komen en tegelijkertijd volgde ik een cursus anesthesie in oorlogs- en crisisomstandigheden in vredestijd. Ik was in die tijd al een gespecialiseerd anesthesist. Tijdens de cursus realiseerde ik me dat oorlog de grootste crisis is die er bestaat Dit was het begin van een lange samenwerking met het Zweedse leger en ik 1988 werd ik door de marine aangenomen als duikarts. Sindsdien heb ik in veel landen gewerkt die verscheurd waren door de oorlog, waaronder in Afghanistan. Er vallen veel gewonden door de grote risico’s. Ik herinner me een bomaanslag in het noorden van Afghanistan waarbij een Zweeds soldaat ernstig gewond raakte en naar Kaboel gebracht werd voor een operatie.

Hij haalde het helaas niet en liet het leven. Ik moest voor zijn duikpartner zorgen, die ook naar Kaboel afgezakt was en ik deed m’n best om hem te steunen. Wat ik leuk vond tijdens deze jaren in het leger, was dat ik ook een opleiding volgde tot masseur. Het is een prima manier om mensen die gestresseerd zijn door een trauma of “boot zieke” te laten relaxen. Je gezin missen, geen knuffel kunnen geven zonder misbegrepen te worden, of het niet mogen tonen van tederheid heeft tot gevolg dat er een zeker vertrouwen in de zorg bestaat, waar lichamelijk contact heel normaal is. Het feel-good hormoon oxytocine komt vrij bij huidcontact en het was fantastisch om te zien hoe mensen konden ontspannen. Waar ik ook was, of het nu op een schip was, op het hoofdkwartier of op een buitenlandse missie, ik bood mensen massages aan, inclusief rustgevende muziek en gedimd licht. In Afghanistan werd ik ‘de dokter met de gouden handen’ genoemd, en de wetenschap dat ik massages gaf verspreidde zich snel naar andere naties. Nu ben ik gepensioneerd en senior in een school waar ze Zweeds voor anderstaligen onderwijzen. Daar help ik migranten met de Zweedse taal en leer ik tegelijkertijd meer Arabisch. Mijn professioneel leven was ongelooflijk spannend en velen vragen me of ik ooit bang ben geweest. Het antwoord is neen, en dat komt door het vertrouwen in mijn team. Tot slot kan ik zeggen dat ik enorm dankbaar ben voor alles wat ik heb meegemaakt.