Als kind was het belangrijkste voor mij mama worden. Sinds ik erachter kwam dat je zelf kinderen kon maken, wilde ik er eentje hebben. Zodra ik mijn man leerde kennen, maakten we een kindje en werd ik op 20-jarige leeftijd voor het eerst moeder. Ons meisje werd ziek en had neonatale zorg nodig. Er ging een heel nieuwe wereld voor me open en die ervaring neem ik altijd mee als ik kinderen of ouders ontmoet. Toen ik verpleegkundige werd, startte ik meteen op de neonatale intensieve zorgen en ik bleef er. Ik hield van mijn werk. Ik mocht werken met ‘moeder worden’, terwijl anderen er gewoon één werden.
Nu ben ik vroedvrouw en werk ik nog steeds in de neonatale zorg. Sinds 2013 heb ik zowel op de verloskundige als op de neonatale dienst gewerkt. Ik mocht dus op twee verschillende, maar fantastische manieren met nieuwe ouders werken. Ik ben ook opgeleid als kinderrechtenvertegenwoordiger, waardoor ik altijd het perspectief van het kind voorop stel bij alle beslissingen en in alle kwesties. Iets meer dan drie jaar geleden werd ik er helaas opnieuw aan herinnerd hoe het voelt om doodsbang te zijn. Mijn man werd ernstig ziek. Opeens was ik een familielid en geen vroedvrouw. Die periode herinnerde me aan de angsten die je uitstaat wanneer een persoon van wie je houdt ernstig ziek wordt, wat ervoor zorgde dat ik nog nederiger en met nog meer begrip omga met de ouders en broers en zussen op de neonatale afdeling. Ik weet dat ik een verschil kan maken, dat ik ze door dat ene uur kan helpen. Als ik niets anders meer kan, kan ik altijd nog luisteren en hen troosten.