Ik weet niet of het een terugblik is, maar ik herinner me dat ik mezelf beloofde dokter te worden na de hersenbloeding van mijn moeder. Moeder herinnerde zich mijn naam niet. Haar ogen herkenden me niet. Sommige woorden vielen weg en maakten plaats voor geluid zonder betekenis. Ik vroeg de chirurg wat de toekomst zou brengen, maar ik kreeg enkel een percentage als antwoord. Moeders leven, gereduceerd tot statistieken. Ik herinner me dat ik schreeuwde in de auto, en verdorie, wat heb ik die nacht gehuild. Papa’s hartaanval ging zo snel dat ik het amper besefte. Ik had meer het gevoel dat er iets gebeurd was, dan dat er op dat moment iets aan het gebeuren was. Niet wachten op onderzoeken of voorspellingen. Geen onzekerheid over hoeveel van hem er nog zou over zijn. Gisteren is er iets gebeurd, maar vandaag is vandaag. Eigenlijk kan ik de vraag waarom ik dokter wilde worden onmogelijk beantwoorden. Niemand in mijn familie was dokter. Ik wist eigenlijk zo goed als niets van het beroep. Het woord ‘dictafoon’ had net zo goed één van de woorden van mijn moeder’s hersenbloeding kunnen zijn. Was dat woord opgedoken op het ingangsexamen, ik was waarschijnlijk niet in de medische wereld terechtgekomen. Ik ben altijd geïnteresseerd geweest in wetenschap. Maar vooral in sterren, de ruimte en zo. Minder in het voelen in de aars om te zien of het bloedt. Prestige? Ja, het leuk om de dokterskaart te spelen in gezelschap. Absoluut. Tot iemand zich afvraagt wat het is waardoor hun aars loedt. Geld? Ik ga nu voor specialist en ik huur een plek zonder contract. Het klinkt pretentieus en arrogant en ik kan het nauwelijks zeggen, maar het gaat om het aanwezig zijn wanneer het leven van een ander kwetsbaar en onzeker wordt. Om in die situaties te weten wat je moet zeggen en doen Om moeilijke beslissingen te nemen die vaak goed eindigen. Dat deden de mensen die het leven van mama en papa hebben gered. Dat deden de mensen die hen opnieuw een normaal leven gaven. En nu, met mijn dictafoon in de rechterhand, doe ik dat ook. Ik zou nooit een andere job willen. Zo verdomd pretentieus, maar dat heb ik altijd geweten.
