Aan een bepaalde patiënt denk ik vaak terug, niet omdat het zo dramatisch was, maar omdat ik een emotionele band met hem had. Ik werk als anesthesieverpleegkundige bij NKS neurooperation en daar had ik contact met een patiënt die me erg raakte. Hij was in de dertig en er was onlangs een hersenaneurysma vastgesteld. Dat betekent dat de wand in een bloedvat abnormaal erg verzwakt en verwijdt, wat in het ergste geval kan leiden tot een scheur waardoor een bloeding ontstaat. Hij moest daarom in slaap gebracht worden en een hersenoperatie ondergaan. Vaak kan men een aneurysma verwijderen met behulp van röntgen en platinum. Men brengt een dunne buis, katheter genaamd, in via de lies en zo naar de hersenen. De katheter wordt vervolgens gevuld met platinum dat in het aneurysma dringt en waardoor het verdwijnt. Deze patiënt was extreem angstig en emotioneel instabiel. Hij huilde en kon zich moeilijk ontspannen. Als je een patiënt in slaap moet brengen die zo bang is, dat voelt gewoon niet goed als verpleegkundige.
Patiënten worden vaak wakker in dezelfde stemming als waarin ze in slaap werden gebracht. De patiënt die me tot tranen toe ontroerde, had het heel moeilijk om de controle los te laten, ook al deden mijn collega’s en ik ons uiterste best om hem veilig en kalm te doen voelen. Helaas is het ons niet gelukt. De uitdrukking op zijn gezicht toen hij in slaap werd gebracht staat in mijn geheugen gegrift. Ik had geen zin om naar huis te gaan tot ik wist dat hij wakker was. Gelukkig kon ik bij hem zijn toen hij wakker werd. Het gevoel te kunnen zeggen dat de operatie goed was verlopen en tegelijkertijd te zien hoe hij glimlachte, dat was absoluut fantastisch! Dit is waar het voor mij om draait: mensen ontmoeten in moeilijke tijden en hen een sprankeltje licht geven in hun donker en bang bestaan. Deel uitmaken van een crisis en dan het verschil kunnen maken is emotioneel enorm lonend.