Ik was 16 toen de burgeroorlog in Libanon zijn hoogtepunt bereikte. Daar ontstond mijn liefde voor geneeskunde. Ik werkte als vrijwilliger en moest kinderen vaccineren in de meest kwetsbare gebieden. Ik werd opgeleid door een arts die moest zorgen voor diegenen die het hardst getroffen waren in de oorlog. Als klein meisje had ik me niet kunnen voorstellen dat ik delen van bommen uit mensen hun lichaam zou plukken. Ik zag de kwetsbaarheid van de mensheid en de angst voor de dood met mijn eigen ogen. Die ervaring zorgde ervoor dat ik streed voor mijn medisch diploma. We waren met 10 broers en zussen thuis, dus mijn ouders konden mijn medische opleiding in Libanon niet financieren. Dat betekende dat ik naar het buitenland moest trekken om dokter te worden. Het was bovendien als vrouw een hele uitdaging om in een nieuw land op eigen benen te staan. Uiteindelijk werd ik niet enkel arts, maar ook echtgenote en moeder van twee dochters. Mijn strijd ging verder door naar Zweden te verhuizen en me aan te passen aan het Zweedse systeem en de Zweedse cultuur.
Na een serieuze beproeving werd ik specialist in de kinder- en jeugdgeneeskunde en specialiseerde ik me in neurologie bij kinderen en jongeren. Je zou denken dat het leven me genoeg had uitgedaagd, maar blijkbaar niet. Mijn man, de vader van mijn kinderen, werd heel erg ziek en we verhuisden naar Spanje. Op dat moment was ik bezig met een erg interessant onderzoek naar mitochondriale ziekten en had ik de kans om artikels te publiceren samen met succesvolle onderzoekers van het Karolinska instituut in Huddinge. Ik moest het onderzoek helaas achterlaten omdat mijn man ziek was en we naar Spanje verhuisden. Eenmaal daar overleed mijn man en stond me een volgende uitdaging te wachten. Als alleenstaande moeder van twee dochters worstelde ik me door die moeilijke tijd in Spanje. Toen mijn oudste dochter na haar universitaire studies in Barcelona echter terug naar Zweden kwam, besloten mijn andere dochter en ik, na 10 jaar, ook terug te keren naar Stockholm.
Met m’n ervaring op verschillende plekken in de private en publieke sector in verschillende landen, was het tijd om ‘iets van mezelf op te starten’. Die ene gedachte werd werkelijkheid en m’n droom kwam uit. Vandaag run ik in opdracht van de regio Stockholm het kindercentrum Solna BUMM, een kinder- en jongerenkliniek in Solna, samen met mijn twee dochters. We zijn een team van 16 en behandelen kinderen en jongeren tussen 0 en 18 jaar. We hebben een neuropsychiatrisch team dat neuropsychiatrische onderzoeken uitvoert en we werken aan het mentale welzijn van kinderen en jongeren. Het is ontzettend leuk om samen met mijn familie een kliniek te runnen en tegelijkertijd mijn kennis door te geven die ik heb opgedaan in de Europese en Zweedse gezondheidszorg. Ik ben blij met m’n keuze en ik hou van m’n job. Hieruit haal ik het meeste kracht en kan ik tijd investeren in het lesgeven aan anderen. Wil jij dokter worden of ken je iemand die dokter wilt worden, aarzel niet. Je krijgt de kans om anderen te helpen en de samenleving op een positieve manier te beïnvloeden.