Er is één ding waar ik veel over heb nagedacht en dat maakt dat ik doe wat ik doe. Deel uitmaken van de ergste dag in het leven van een persoon en er de beste dag van maken. Het is niet alleen leuk om te zien hoe personen ouders worden, het is ook prachtig om te zien hoe ze zich gedragen en op elkaar reageren. Het is heel erg speciaal, wanneer je een kindje dat pas geboren is en verdere zorg nodig heeft, samen met één ouder naar de afdeling brengt. De ouder maakt huidcontact met de baby terwijl hij of zij alle nodige informatie krijgt. De angst is bijna voelbaar. Hij of zij is zo bezorgd over de kleine baby, maar ook over de partner twee verdiepingen hoger.
Dan krijg je het telefoontje van de verloskamer dat de moeder klaar is om naar ons toe te komen. Als je dat tegen de partner zegt, zie je hem of haar kalmer worden. Als de deur opengaat, is het genoeg voor de ouders om elkaar te kunnen zien. Eén blik, en ze kalmeren. Het is zo geweldig om te zien. Ze zijn net ouders geworden en ik kan in hun ogen zien dat ze een nieuw, klein gezinnetje vormen. Als mensen me dus vragen waarom ik verpleegkundige of gespecialiseerd verpleegkundige ben geworden, is het omdat het me zoveel geeft als mens en niet enkel als zorgverlener. Het gaat niet altijd om de intensieve zorgen, de technologie of de medicijnen. Het is liefde, en dat is waar het echt om zou moeten gaan.