Ik werk al meer dan vijftig jaar als verpleegkundige en docent verpleegkunde. Nu ben ik met pensioen, maar ik denk vaak terug aan mijn professionele leven. Ik heb het meeste tijd doorgebracht in de psychiatrische zorg. Ik heb mensen altijd interessant gevonden en ook datgene dat maakt dat sommigen aan psychische ziekten of stoornissen lijden, soms zo ernstig dat ze niet verder willen leven. Ik wist het al tijdens mijn studentenjaren, dat ik meer te weten wilde komen over de menselijke psyche en de oorzaken van een inzinking, zowel mentaal als fysiek. Maar ook waardoor je je goed voelt en wat je de kracht geeft om verder te gaan in het leven. Daarom koos ik ervoor om te specialiseren in de psychiatrische zorg. Ik heb zowel in de intramurale als in de ambulante psychiatrische zorg gewerkt. Ik heb vele jaren in het Nacka-Värmdo psychiatrisch centrum gewerkt, een fantastisch functionerend centrum met toegang tot zowel ambulante als intramurale zorg en met zeer competent personeel. Helaas werd het gesloten, om zowel politieke als economische redenen, net zoals andere centra in de Stockholm regio. Het bedrijf of de sectorisering, zoals we dit zorgmodel noemden, was te duur. Bovendien werd de vrije zorgkeuze ingevoerd. Je was niet langer verplicht om zorg te zoeken in de regio waar je woonde. Als ze me vragen of ik me één van de patiënten herinner, is het antwoord ja. Ik herinner me velen, waaronder een vrouw die ik ontmoette in één van de psychiatrische ziekenhuizen in Stockholm.
Ze was een veertiger en volledig gericht op tijd, ruimte en personen. Ze had tieners in huis en een goede baan. We probeerden haar op alle mogelijke manieren te helpen met haar bipolaire stoornis. We hebben alles geprobeerd. Gesprekstherapie, medicatie, bezigheden, thuis blijven, maar keer op keer faalden we. Ze werd niet beter en was niet blij bij ons. Na elk ontslag keerde ze snel terug voor een nieuwe behandeling in het ziekenhuis. Ik volgde haar een jaar lang en was betrokken bij haar behandeling en zorg. Ik ben gestopt op deze afdeling, dus ik weet niet hoe het verder is gegaan met haar. Ik denk vaak aan haar en vraag me af waarom wat we deden niet genoeg was. We zien vandaag helaas dat mentale problemen blijven toenemen bij de bevolking, voornamelijk bij de jonge mensen. Er zijn verschillende redenen. Ik kan enkel speculeren. Zou het het gevolg zijn van die constante druk om te koop te lopen met hun perfecte leven op sociale media? Tegelijkertijd schrijven ook veel mensen over hun mentale issues en problemen. Het lijkt wel een sociaal fenomeen om te koop te lopen, zowel met je charme als met je tekortkomingen, maar vooral om gezien te worden en beschikbaar te zijn op sociale media. Pas dan besta je. Ik denk dat we in een narcistisch tijdperk leven, waar het oppervlakkige belangrijk is en je ermee te koop moet lopen. Dit is natuurlijk slechts mijn mening en het is moeilijk om te achterhalen wat de oorzaak en het gevolg is. Ik hoop in ieder geval niet dat de tijdsgeest het lijden van jongeren nog zal vergroten. Ik hoop ook dat mensen de juiste hulp krijgen wanneer ze dat nodig hebben.