Toen ik voor dokter studeerde, werkte ik in de zomer voor de thuiszorg in Vindafjord in Noorwegen. Ik denk vaak terug aan de 80-jarige dame bij wie ik twee zomers op rij thuis kwam. Ze was een weduwe, een weduwe van een schapenboer, die erg geïsoleerd leefde in een prachtig landschap. Het kostte me veel tijd om tot daar te rijden. Ik moest doorheen weilanden en over tractorsporen en moest hekken openen en sluiten. De patiënt had problemen met het ledigen van de blaas, dus moest ik er één keer per dag heen om de blaas te ledigen. De eerste keren verliepen moeizaam, omdat ik als jonge man zonder veel ervaring in de zorg niet wist hoe ik deze situatie wat luchtiger kon maken. Zij wist echter wel hoe het moest: door me een stukje chocolade aan te bieden nadat ik de de blaas had geleegd. Dit werd een ritueel waarbij we beiden geen woord zeiden tot ik haar liet weten dat ze klaar was. Toen zei ze: “Goed, nu is het tijd voor een stukje chocolade”, en trok haar kleren weer aan. We gingen samen naar de keuken, keken naar het landschap en aten chocolade. Al snel wist ze welke m’n favoriete chocolade was en tegen de tweede zomer had ze mijn favoriete stukken uit haar mix gehaald. Zoals ik al eerder zei, ik denk vaak terug aan haar. Ze maakte me duidelijk dat zorgverleners en patiënten soms verschillende aandachtspunten hebben. Mijn doel was om haar medische problemen te behandelen, maar haar focus lag op het gezelschap aan de keukentafel.
